Zastanawiałem się, jak ugryźć temat startu Agnieszki Gąsienicy Daniel w gigancie zaliczanym do Pucharu Świata we francuskim Courchevel. Z wybawieniem przyszła mi sama zainteresowana komentując własne osiągnięcie:

‎37. miejsce w gigancie w Courchevel. Strata 5,9 sekundy okazała się troszkę za duża, by zakwalifikować się do drugiego przejazdu, ale Agnieszce i tak poszło lepiej niż Lindsey Vonn, która razem z innymi 26 zawodniczkami w ogóle nie ukończyła trasy

Co znamienne, Agnieszka na własnym zawodniczym profilu pisze o sobie w trzeciej osobie. Fakt faktem czwarta dziesiątka Pucharu Świata, wziąwszy pod uwagę jak bardzo niechcianym przez Państwo sportem jest narciarstwo itd., itp…, zły wynik być może wcale to nie jest.

Mnie akurat jawi się to tak: wyznacznik jakości startu Polaka/Polki w Pucharze Świata (w przypadku naszych, polskich oczekiwań) stanowi awans do drugiego przejazdu. A to akurat jest w zasięgu Agnieszki, bo w GS właśnie potwierdzała to po dwakroć (Aspen 2009 – 20. miejsce i Soelden 2008 – 26. lokata), o ile się nie mylę.

A jeśli już się nie uda, bierzemy pod uwagę różnicę jaka oddzieliła naszego narciarza/naszą narciarkę od owej magicznej „30”. Chodzi o punkty, bo jeśli są punkty, jest spokój. Aga straciła 5,9 s. do Tiny Maze, z którą w tym sezonie równać się nie może nikt. No może Ted Ligety, ale i on przegrał wyścig (ostatnio w Val d’Isere; zaznaczam, że nie targnę się o gradację ścigania męskiego względem damskiego). Maze dzieli i rządzi, a nad Polką na 43 skrętach zyskuje blisko sześć sekund. Finałowa rozgrywka, transmitowana w wielu telewizjach – w Polsce albo w Eurosporcie albo nigdzie, uciekła Agnieszce o 1,35 sekundy. Jak mało to czasu, wystarczy mrugnąć pięć razy okiem. Tyle co nic, prawdaż? A jednak…

Szkoda, bo chciałoby się zobaczyć w końcu Polkę w drugim przejeździe, zważywszy, że dojście do tego pułapu nie kosztuje Jej wcale mniej wysiłku niż światowy top. Gdzie leży więc pies pogrzebany? Ja nie wiem. Może wie ojciec sukcesu polskiego narciarstwa (klasycznego) prezes PZN Tajner Apoloniusz.

Wznieciłem się już sukcesem Słowenki. Trudno tu mówić o ofensywie krajów niealpejskich, w końcu w Słowenii Alpy znajdują swój ciąg dalszy. A jednak, coś w zwycięstwach Tiny jest szczególnego. Dość powiedzieć, że wyrównała rekord Denise Karbon sprzed kilku lat i wygrała cztery pierwsze giganty sezonu. Nie gorzej wiele od Maze jeździ Kathrin Zettel, która bezbłędnością swą techniczną imponuje a mimo wszystko ulega Słowence. Ta bowiem jest silna jak tur i trudno jej tego odmówić. A drugie miejsca należą się Austriaczce jak psu zupa.

Oto rezultaty:

Wyniki, Puchar Świata w gigancie kobiet (Courchevel, 16 grudnia 2012):