See

Pierwszy dzień na nartach w Zell am See. Nowe miejsce, nowe wrażenia. Mnóstwo ich. Dziś jeździliśmy tutaj. We wtorek i środę planujemy wypuścić się na lodowiec w Kaprun. To raptem kwadrans skibusem, więc logistyka niezbyt wymagająca.

A dziś? Na początek niespodzianka z rodzaju „akuku”, czyli Syn Mój Gucio płata figla. Figiel ów polega na tym, że w jakiś zakamarek upycha coś. Kiedyś w bucie narciarskim znalazłem wielbłąda dwugarbnego. Dziś w pokrowcu na narty odkryłem… buta. Żona Moja Majówka straciła wiarę, że ów bucik się odnajdzie i wyrzuciła drugiego, czyli tego pierwszego. Nie wiemy jeszcze co zrobić z tym właśnie. Tymczasem sfotografowałem go na pamiątkę. Chyba będzie sobie jeździł w moim pokrowcu. Na zawsze. Na szczęście.

Akuku.

Spaliśmy długo. Być może za długo. Dziewięć godzin nieprzerwanego snu, pobudka tuż przed dziewiątą. Wyjrzałem przez okno i nawet złapał mnie wyrzut sumienia, że tak późno, że powinniśmy już być na stoku, że narty, narty, nartyyyy… Po czym rozsądek wyparł wyrzuty. Zjedliśmy spokojnie śniadanie przepyszne, popiliśmy kawą, bez nerw wybraliśmy się na narty. Zerknąłem w końcu na mapę. Dowiedziałem się, że owa południowa część Zell am Zee, w której mieszkamy (w hotelu Latini czterogwiazdkowym) nazywa się Schuettdorf. Na szczyt Schmittenhoehe prowadzą dwie gondole Areitbahn. Od naszego hotelu dzieli dolną stacje jakieś 300 m (wczoraj myślałem, że więcej, ale dziś znaleźliśmy fajny skrót :). Po drodze mijamy dwa wyciągi dla maluchów i początkujących. Imponujące są te narciarskie przedszkola. Nawstawiane jest tam mnóstwo zwierzyny. Jest kierat jak dla koni, a dzieci jak na karuzeli jeżdżą w kółko, są dywaniki do podjeżdżania, żyrafa co stoi okrakiem, królik gigant i wiele takich fajoskich, że jakby je Gucio zobaczył, na pewno by się zajarał na maksa.

Zwierzyniec.

Pobraliśmy skipassy i jazda w górę. Pogoda iście wiosenna. Delikatny plus. Na południowych stokach trochę rozmiękły śnieg. Twardo zaś na północnych. W wagoniku nie wytrzymaliśmy i skorzystaliśmy z technologicznego dobrodziejstwa mojego telefonu i odpaliliśmy kawałek, który nas „prześladuje” od dni kilku. Fakt, że trochę się to nasiliło po wczorajszej rozmowie z Pawłem Kunachowiczem w samolocie. Pojawił się bowiem temat śmierci na Broad Peaku Macieja Berbeki i Tomasza Kowalskiego. Nie będę ujawniał opinii Kunacha, gdyż mnie do tego nie uprawnił, ale przyznaję, że trochę oczy mi otworzył. Dobra, a teraz kawałek z teledyskiem innym niż ten oryginalny Grubsona. Ten nakręcili uczestnicy wyprawy na Nanga Parbat. Zresztą, co tu się rozpisywać. Posłuchajcie. Popatrzcie.

‪‬

Kiedy dotarliśmy na górę (Schmittenhoehe to 2000 m) na szybko plan, w którą stronę jechać, by się rozjeździć. Majówka ostatni raz stała na nartach na jesiennej Klinice Sportowej NTN w 2011 roku, zresztą będąc wówczas ciężarną. Dlatego dominowały dziś przeloty po trasach niebieskich i czerwonych. Czarne staraliśmy się omijać. Pokręciliśmy się trochę trochę na orczyku przy snowparku. Widziałem większe, ale kilka fajnych figur dziś też spostrzegłem. Chłopcy skakali flipy i rotacje poziome. Fajnie. Trochę raili, dwa kickery na kilka ładnych metrów lotu. Potem kilka kursów na Kappelbahn i Kettingbahn, po czym dojrzeliśmy do opalania.

Widok na Kaprun.

Git planeta wciąż kopsała żarem, ale coraz gęściejsze pojawiały się altostratusy (o ile mam na ten temat pojęcie). Słońce więc nieco przybladło, choć cały czas prażyło aż miło. Wpadliśmy huraganem do Panoramy, złapaliśmy leżaki, odpaliliśmy wifi i dalej smażenie. Lepiej było leżeć w spokoju, bo chwila w pionie, aż tu nagle leżak znikał. To ferajna dzieciaków z lokalnego klubu narciarskiego grasowała w poszukiwaniu wygodnego legowiska na przetrwanie wręczenia nagród… Trza było uważać.

Wręczenie.

Z Panoramy, jak sama nazwa wskazuje, rozciąga się piękny widok. Widać Kaprun w pełnej krasie. Widać górujący nad nim Kitzsteinhorn (3203 m). Do pewnego momentu można było obejrzeć Grossglocknera – najwyższy szczyt Austrii (3798 m). Potem spowiła go kurzawica jak fiks. Po przerwie zjechaliśmy sobie do Zell am See, by wrócić na górę gondolą cityXpress i potem już kierowaliśmy się w stronę naszego Schuettdorfu.

Po drodze mijaliśmy skiturowców. Wielu.

Piękny dzień zakończony obfitą nad wyraz kolacją (charakterystyczny dla hotelu Latini bufet, dziś w stylu włoskim, wczoraj w austriackim, a jutro???), oczywiście z piwem. Z racji na datę.

Jazda w dół z widokiem na jezioro. Jakby się miało zaraz do niego wpaść… Bezcenne!

Dobranoc mój dzienniczku.