Rzadko mamy do czynienia z takim weekendem, podczas którego zawody kobiecego PŚ wywołują o wiele więcej emocji niż męskie. Tak było w ostatni weekend. W Lake Louise niewiele się działo, co najwyżej pocieszyć można było oko widokiem śniegu, którym wszystko tam zostało przysypane.

Aspen to jednak coś innego. Walka, emocje zmiany po drugim przejeździe. No i Polki. Z dużymi nadziejami, podkręconymi dodatkowo świetnymi sprawdzianami podczas treningów i w zawodach niższej rangi. Na Kasię Karasińską za bardzo nie liczyłem. Jazda po trudnej trasie, atakując z 60 numerem – ciężka sprawa. Trzeba najpierw poprawić punkty w zawodach Nor Am, czy „naszego” Pucharu Europy.

Agnieszki mi po prostu żal. 0,08 sek, których zabrakło to bardzo mało. Już sam fakt startu w drugim przejeździe to była by duża sprawa. Szczególnie dla psychiki tej dziewczyny, bo w tym temacie jest najwięcej do poprawy. Wierzę, że w tym sezonie będzie lepiej. Po świetnym zakończeniu poprzedniej zimy, ogromnej poprawie punktów i pozycji na listach (całej kadry) widać, że sprawy biegną we właściwym kierunku.

Teraz pozostaje cierpliwość i mądra praca. Szczególnie z tym pierwszym jest w PZN krucho. To wydaje się moim najważniejszym życzeniem dla naszej damskiej reprezentacji.

Aż mnie samego zaskakuje taka refleksja.