No dobrze. Ręczne przygotowanie gwarantuje najlepsze zachowanie się naszych nart na śniegu – to fakt. Problem polega jednak na czymś zupełnie innym. Większość narciarzy-amatorów nie ma czasu, miejsca ani umiejętności, żeby taką pracę wykonać samemu. Nie ma co ukrywać, że przygotowanie nart do wyjazdu to raczej „brudna robota” i nie polecam nikomu wykonywania jej na stole kuchennym, czy krawędzi łóżka (choć widziałem i takie przypadki). Trzeba też być świadomym, że pierwsze ostrzenia, mimo najlepszego nawet opisu mogą zakończyć się fiaskiem, gdyż potrzebna jest choć niewielka wprawa (sugeruję, żeby pierwszej próby dokonać na starych nartach). Tak czy inaczej, większość z narciarzy skazana jest na korzystanie z usług serwisu.

Tu pojawia się kolejny problem: któremu z nich powierzyć swoje, często nie najtańsze przecież deski? Najlepiej jeśli wybierzemy serwis, który posiada autoryzację jednego z wytwórców maszyn do „robienia” nart np.: Wintersteiger, Reichmann albo Montana. Już sam ten fakt sugeruje, że urządzenia, przez które zostaną przepuszczone nasze deski nie pochodzą z muzeum techniki. Polscy przedstawiciele renomowanych firm regularnie przeprowadzają też szkolenia. Wiem, gdyż na zaproszenie Andrzeja Małysy (Wintersteiger) brałem udział w jednym z nich i dowiedziałem się wielu interesujących, ale i niepokojących rzeczy. OK. Mamy już wybrany serwis i zaufanego, dobrze wyszkolonego fachowca.

I co dalej droga Redakcjo? Nie można tak po prostu wejść, zostawić narty i wyjść bez słowa. W takim przypadku serwisant będzie musiał „zrobić” Wasze deski standardowo. Według ludzi z Wintersteigera jest to kąt 88° z boku przy podwieszeniu krawędzi o 1° oraz normalna, średnia struktura. Taki tuning jest wystarczająco dobry dla nart allround, allmountain i popularnych, ale może dramatycznie zmienić właściwości sklepowych slalomek, czy gigantek. Nie dziwcie się potem, że Wasze narty jeżdżą zupełnie inaczej niż kiedy były nowe. Serwisanci z przyjemnością ustawią inne kąty na maszynie, tylko muszą wiedzieć jakie! Od lat usiłuję namówić techników firm narciarskich, aby na deskach obok promienia, długości i wymiarów napisany był także fabryczny tuning.

W tym roku, po raz pierwszy na nartach Elana serii World Cup znajduje się nalepka z taką informacją. Brawo! Ale jest jeszcze jeden problem. Współczesne, nawet najlepsze maszyny ostrzą jedynie proste odcinki krawędzi, kończąc swoją pracę (z boku i od strony ślizgów) ok. 5 cm od krzywizny dziobów i piętek. Najważniejszy odcinek nart carvingowych, czyli dziób pozostaje nietknięty (proszę pamiętać, że postawione na krawędzi narty „jadą” też po śniegu pewnym odcinkiem zagiętego dziobu). Brak podwieszenia krawędzi w miejscu największej szerokości może być niebezpieczny, gdyż deski trudno jest wyrwać z toru jazdy i przełożyć w następny skręt. Austriacki technik Wintersteigera sugeruje, aby serwisy zaokrąglały (pilnikiem!) te części krawędzi, które nie zostały obrobione maszynowo. Tak po prostu jest bezpieczniej, ale… Franz Nemeht (Director World Racing firmy Holmenkol), że zaokrąglanie odcinków krawędzi na dziobach i tyłach (pilnikiem lub kamieniem), to gwałt na współczesnych nartach carvingowych (a ja tylko mogę mu przyklasnąć).

To stwierdzenie powinno chyba raz na zawszę zakończyć dyskusję o tępieniu, która przewinęła się przez polskie fora internetowe w ostatnich latach (kilku „ekspertów” dostanie po łapkach, co nie?). Świadomi narciarze powinni (a nawet muszą) poprosić o ręczne wykończenie tych newralgicznych odcinków, nawet jeśli wiązałoby się to niewielkim, dodatkowym kosztem. Na pocieszenie serwisantów – wiadomość z ostatniej chwili: wiele firm pracuje nad maszynami umożliwiającymi ostrzenie całej długości krawędzi nart carvingowych, a szwajcar Christoph Bolt (Bolt Sportechnology Center) zbudował już nawet działający prototyp i wystąpił o patent.

Życzę udanych zjazdów.