Pomału kończy się nasza wycieczka. Ostatni dzień jest najpiękniejszy. Całkowicie błękitne niebo bez ani jednej chmurki i zupełny brak wiatru. Jeździmy znowu z Davem the Wavem (naprawdę nazywa się David Muccini). Mam z nim bardzo dobry kontakt. Nadajemy na tych samych falach. W przerwach między zjazdami Dave opowiada o przyjaźni Dougiem Coombsem. O tym, że syn Douga też nazywa się David (nie bez przyczyny), o ich córkach, które są w tym samym wieku i bardzo się przyjaźnią. W końcu dociera do opowieści najsmutniejszej: o śmierci Coombsa w La Grave. Niepotrzebnej i bezsensownej. Śmierć Douga pokazuje, że nawet najlepsi mogą popełnić głupi błąd – kończy Dave the Wave i przez chwile robi się smutny.

W tym czasie Jerry z braćmi Motz wykonuje szalenie trudny zjazd bardzo eksponowanym kuluarem. Chłopaki są w siódmym niebie, gdyż do tej pory nasze (nas starych) lądowanie na metrowej grani i zjazd z 55 stopniowej ściany stanowiło rekord wycieczki. Teraz wyrównali rachunki.

Wracamy na stoki i wykonujemy ostatni zjazd. Potem jeszcze pilot Mike proponuje nam obejrzenie z powietrza największego na Alasce lodowca, który kończy się w morzu. Widok jest wspaniały. Niebieskie góry lodowe oderwane od czoła lodowca dryfują po zatoce. Jak okiem sięgnąć – lód pomarszczony jak papier toaletowy starej generacji (tak wygląda to z góry). Jesteśmy pod wrażeniem.

Jeszcze tylko bardzo serdeczne pożegnanie z całą załogą ABA i możemy wracać.

Było naprawdę wspaniale i wszyscy mamy nadzieję, że jeszcze kiedyś tu wrócimy.

Już na lotnisku w Valdez podsłuchujemy rozmowę dwóch amerykańskich narciarzy. Jeden z nich mówi – jeśli chcesz zjechać z najbardziej stromych i najtrudniejszych ścian dostępnych dla turystów, musisz polecieć na tzw „private trip” z Jerrym Hencem…

My właśnie z takiej wycieczki wracamy.

Obszerny reportaż z Alaski opublikujemy jesienią w Magazynie NTN Snow&More. Zapraszamy!