Dziś Ted Ligety udowodnił wszystkim, że można nauczyć się jeździć na nartach carvingowych, a potem być mistrzem na tych prostych jak kredki. Cieszę się podwójnie, gdyż bardzo lubię tego zawodnika. Po drugie utarł nosa wszystkim tym, którzy śmieli twierdzić, iż zaangażowanie się Ligety’ego w opór przeciwka FIS wynika z jego partykularnych interesów, a on sam na prostych nartach jeździć nie umie. Cieszę się również z trzeciego miejsca Marcela Hirschera, gdyż… sypnął Raichowi – pupilkowi Hujary.

Te małe radości przyćmione są jednak ogólnym obrazem zawodów w Sölden. Wygrali moi ulubieńcy – przegrało narciarstwo. Bardzo proszę powiedzcie, komu – tak z ręką na sercu, nie dla przekory – dzisiejszy gigant bardziej się podobał, był bardziej emocjonujący niż te z lat ubiegłych? Nie wspomnę o początku ery carvingowej. Wystarczy mi porównanie do desek 27-metrowych.

Mnie się nie podobał. Archaiczna „uniwersalna” technika, brak płynności, podskakiwanie, nożycowe przejścia z narty na nartę, jakbym oglądał braci Mahre. Uważam, że FIS na dłuższą metę nie ugra nic, a popularność narciarstwa zmaleje. Jak przekonać młodych ludzi do uprawiania archaicznego sportu, który na dodatek jest bardzo ciężki (10 miesięcy na śniegu) i kontuzjogenny oraz słabo płatny? Może pan Hujara ma odpowiedź – ja nie. Pewne jest, natomiast, że pan Hujara ma swoje, a nie nasze i zawodników interesy. Nie sądzę również, aby wzrosło bezpieczeństwo zawodników, ale o tym w następnym numerze NTN Snow & More. …Wpadło mi w ręce ciekawe i naukowe opracowanie na temat nowych desek.