Złoto dla JB Grange’a, srebro dla Byggmarka, a brąz dla Moelgga. Slalom mężczyzn – ostatnia konkurencja alpejskich mistrzostw świata w Garmisch-Partenkirchen – za nami. Grange zdobył złoto dla Francji po raz pierwszy od 26 lat… Relacja Tomka Kurdziela ze slalomowego stoku.

Pierwszy przejazd zgodnie z oczekiwaniami dostarczył bardzo wielu emocji. Jadący z numerem 2 Jean Baptiste Grange wykorzystał stan trasy i ustalił rekord toru. Drugi (+0,22 sek.) finiszował jadący z jedynką na piersiach Manfred Moellg. Zaznaczam, że dotąd we wszystkich konkurencjach technicznych tych mistrzostw zwyciężały zawodniczki i zawodnicy z numerem pierwszym. Może to dobry znak dla Moellga? Trzeci był Andre Myhrer (+0,57), czwarty Mathias Hargin (+0,97). Kostelič był dopiero piąty, ale już ze stratą ponad sekundy. Nieoczekiwanie dobrze pojechał wreszcie Jens Byggmark (6. i
+1,09), a ku rozpaczy gospodarzy nadzwyczaj źle – Felix Neureuther (20. i +2,35). Najlepszy z Austriaków, Manfred Pranger był dopiero siódmy (+1,11) grzebiąc tym samych już chyba szansę na obronę tytułu z Val d’Isere. Z trasy wypadł Michael Janyk z Kanady po uzyskaniu najlepszego czasu w górnej części – wielka szkoda! Przejazdu nie ukończył też niestety Kalle Palander, który zupełnie nie może odnaleźć formy po długotrwałej kontuzji. Niestety, to chyba jest koniec kariery tego arcyciekawego i utytułowanego zawodnika.

W pierwszej dziesiątce mieliśmy aż czterech Szwedów, dwóch Austriaków (Herbst na miejscu 10.) oraz po jednym Francuzie, Włochu, Japończyku (Yuasa +1,30) i Chorwacie. Piękna mieszanka, ale czyżby Szwecja awansowała do roli slalomowej potęgi zupełnie jak w czasach wielkiego Ingemara Stenmarka i Stiga Stranda?

Tak, czy inaczej drugi przejazd zapowiadał się super-ciekawie. Nam sen z oczu spędza jedynie stan polskiego narciarstwa. Maciek Bydliński, który jechał z odległym 73. numerem wypadł z trasy, a Michał Kłusak nie zakwalifikował się do finałowej setki. No i „cześć pieśni”!

II przejazd to najpierw popis rutyny w wykonaniu Ursa Imbodena ze Szwajcarii, ale startującego w barwach Mołdawi (ostatecznie na miejscu 14. z 23.), a później szarżującego (dosłownie) z 15. miejsca Mario Matta. Łączny czas tego zawodnika przez bardzo długo okazał się nie do pokonania. Pranger, Baeck, Yuasa, Ligety, Couisenau, Valencić, Deville wszyscy uplasowali się za „mrocznym” Mario. Na dodatek Herbs i Razzoli przedwcześnie i gwałtownie opuścili trasę. Dopiero młodzian Jens Byggmark – szósty po pierwszym przejeździe – dał radę łącznie o 0,39 sek. Teraz on spoglądał z nadzieją ku górze. Kostelič
po słabym przejeździe nie dał mu rady. Hargin i Myhrer popełnili zbyt wiele błędów. Nawet Manfred Moelg przegrał ze Szwedem o 0,18 sek. Dopiero jadący na samym końcu Jean Baptiste Grange (na zdjęciu) uporał się z czasem Jensa i to w imponujący sposób. Francuz popełnił bowiem poważny błąd w górnej części trasy i wyglądało na to, ze musi ulec Szwedowi. Jednak niewiarygodna reszta przejazdu zapewniła Grange’owi złoty medal.

Vive La France!

I tak kończą się te mistrzostwa w zbyt ciepłym, ale mimo to przyjaznym Garmisch-Partenkirchen. Jeszcze tylko zarejestrujemy głosy z ostatniej konferencji medalistów i pędzimy do ojczyzny. Podsumowanie i ocena nastąpi już w domu.

Jean Baptiste Grange:
W narciarstwie to nie jest tak, że facet z najlepszymi wynikami w sezonie obowiązkowo wygrywa mistrzostwa. Dużo jest dziełem formy dnia i czasem przypadku. Dziś dostałem nagrodę za pracę po kontuzji i za czas porażki w Val d’Isere. Organizatorzy wykonali rewelacyjną pracę, ale w drugim przejeździe trasa była już mocno zryta i pełna dziur. Mimo to udało się wygrać. Moją inspiracją byli na pewno wielcy mistrzowie jak: Jean Pierre Vidal i Luc Alphand. Kiedy nie jeżdżę na nartach lubię jeździć motocyklem enduro po górach i spędzać czas z przyjaciółmi…

Więcej nie mogliśmy dowiedzieć się od Jean Baptiste, gdyż najbardziej arogancki człowiek świata Patric Lange zaczął zadawać pytania po francusku, co ochoczo podchwycili inni dziennikarze z kraju Balzaka.

Jens Byggmark: Dziś naprawdę czułem, że byłem szybki i wróciła moja pewność siebie. To był mój najlepszy slalom od trzech lat. Mam nadzieję, że powróciłem na dobre do światowej czołówki, gdyż przez ostatnie trzy lata bardzo się męczyłem. To srebro z Garmisch jest lepsze niż podwójne zwycięstwo w Kitzbuehel. My Szwedzi jesteśmy świetnym zespołem, w którym panuje pozytywny duch i atmosfera. Właśnie to jest naszą główną siłą i nie ma tu mowy o jakiejś specjalnej „szwedzkiej szkole”. Moje problemy trzy lata temu zaczęły się od zmiany przepisów: poszerzenia nart pod butem i skrócenia dystansu między bramkami. Nie lubiłem takich kanciastych slalomów aż do dziś. Dziś byłem tam na górze facetem, który na pewno najbardziej chciał wygrać. Mój przejazd był trochę szalony, ale się udało. Mój dzisiejszy numer startowy (18.) na pewno nie był zbyt dobry. Jestem w zasadzie pewny, że z lepszym numerem mógłbym wygrać te mistrzostwa. Ten sukces jeszcze do mnie nie dotarł, póki co czuję tylko wielką ulgę. Przez ostatnie cztery lata mój charakter się nie zmienił. Ciągle jestem szalony – najbardziej na skuterze śnieżnym. Dorastałem w Tarnaby, skąd pochodzi też Ingemar Stenmark. On był zawsze moją inspiracją. Bez względu na to co robi, zawsze jest taki „cool”. Przez te trzy lata sportowej „mizerii” wiele się nauczyłem i wiem, że nie zanurzę się ponownie „pod wodę”. Wróciłem na dobre. To, że drugi przejazd ustawiał nasz trener, na pewno było małą pomocą. I jeszcze jedno, gdyby nie wyjechanie Marcusa Larssona z trasy w Schladming, to on a nie ja startowałby tu dzisiaj. Zaczynam wierzyć w przeznaczenie.

Manfred Moellg:
Na początku byłem trochę zawiedziony, że finiszowałem za Jensem, ale teraz już jestem szczęśliwy z medalu. To w końcu ja zrobiłem błąd w górnej części trasy, który kosztował mnie miejsce lub dwa. Byłem bardzo zadowolony z losowania wczoraj. To tylko dzięki temu, że w mistrzostwach nie mógł pojechać Marcel Hirscher byłem losowany w pierwszej grupie. Dziś numer był bardzo ważny i podziwiam Jensa, że wygrał ze mną nosząc osiemnastkę. Na Gudiberg jeździ mi się zawsze bardzo dobrze i raz już tu wygrałem. Dziś zabieram do domu brązowy medal. Cieszę się, że na mecie czekała na mnie moja siostra Manuela. Staramy się wspierać, tyle tylko, że ja nie potrafię oglądać jej przejazdów. Za bardzo się denerwuję. Ona za to – jeśli tylko może – czeka na mnie na mecie. Ten medal jest też w części jej. Wreszcie
mamy medal mistrzostw w rodzinie. Jestem dumny z całego naszego włoskiego i południowo-tyrolskiego zespołu…

I znowu „nieoceniony” Patric Lange przeszedł na włoski, choć językiem rodzinnym Manfreda jest niemiecki i wszyscy dziennikarze, którzy nie rozumieją języka Goethego mieli translatory. Lange uważa, że narciarstwo sportowe na świecie to jego prywatny biznes i tylko po to by stać w błysku fleszy gotów jest zrobić wszystko. Wstrętny, arogancki typ z kompleksami.

WYNIKI, SLALOM MĘŻCZYZN