Wczoraj wieczorem nie wydarzyło się nic takiego jak dwa dni temu. Ciągle wspominamy smak szampana pitego z Tiną Maze. Dziś o 16:30 mieliśmy umówiony termin na większy wywiad z mistrzynią świata w gigancie. Oby tylko była w dobrym humorze pomimo piątego (dopiero?, aż?) miejsca w slalomie. Pomiędzy przejazdami udało się wreszcie pogadać bez stresu z Julią Mancuso. Dziewczyna jest zjawiskowa. Pełny materiał – jak zwykle w najbliższym numerze NTN Snow&More jesienią. Oprócz Julii rozmawialiśmy też z przesympatyczną Resi Stiegler i też zresztą bardzo miłą Michi Kirchgasser. Resi jest w pełni zdrowa, ale jeszcze nie wróciła do formy. Ciągle brakuje jej masy mięśniowej (co widać), ale ma nadzieje powrócić do czołówki. Wygląda bardzo ładnie, ale widać, że seria kontuzji trochę ją odmieniła. Jest dojrzalsza, nie tak hałaśliwa jak przedtem. Bardzo bym chciał, żeby udało się jej zagościć na stałe w czołówce. Lubię takie kolorowe postaci.

Dziś byliśmy na mecie od początku do końca. Na trybunach – szaleństwo, Maria musi wygrać! Jednak to zadanie było bardzo ciężkie. Na starcie stanęła cała czołówka, a na dodatek mistrzostwa zawsze rządzą się swoimi prawami. W I przejeździe z numerem 1 jechała sama, wielka, wspaniała Marlies Schild. Fantastycznie wykorzystała doskonale przygotowaną trasę i ustanowiła najlepszy czas. Tylko Tanja Poutiainen (2.) i Kathrin Zettel (3.) pojechały w sposób mogący stworzyć zagrożenie w drugim przejeździe. Trochę zawiodła Maria Riesch i była dopiero piąta ze stratą 0.8 sekundy. Zupełnie źle wypadły Francuzki z Nastasią Noens (jak ona jest ładna!) dopiero na 10. miejscu.

Nasza ulubienica Julia Mancuso – zgodnie z oczekiwaniami – wypadła już w połowie pierwszego przejazdu. Tina Maze była siódma.

Przed drugim przejazdem wyszło słońce i trasa zaczęła się trochę rozpuszczać. To lubię – rzekła Tanja Poutiainen i ruszyła na oglądanie przejazdu. Zapowiadało się na wspaniałą walkę. Cały stadion czekał na Marię i ona wypełniła zadanie obejmując prowadzenie. Jednak już tuż jadąca za nią Maria Pietilae-Holmner wyprzedziła Niemkę o kilkanaście setnych. Stadion zamarł. Kolejną zawodniczkę była Kathrin Zettel, znana ze słabej psychiki w drugich przejazdach. Tym razem wszystko się udało i Austriaczka objęła prowadzenie.

Wielotysięczny tłum ponownie zamarł w oczekiwaniu. Tanja Poutiainen górę trasy pokonała jak burza. Kiedy wszyscy myśleli już, że jeżdżąca szalenie pewnie Finka (na onet.pl wierzą, że jest Szwedką) bez problemu obejmie prowadzenie stało się nieszczęście i Tanja popełniła poważny błąd na 15 bramek przed metą. Skończyła, ale spadła za czwartą w tym momencie Maze. W tłum wstąpiła nadzieja. Tylko Marlies Schild mogła zepchnąć Marię z podium, ale Marlies miała dziś swój wielki dzień i bez problemów (no może dwie małe niepewności się jej przytrafiły) dowiozła złoto do mety. Brawo Marlies, długo (my sympatycy jej wspaniałego stylu) na to czekaliśmy.

Marlies Schild: To były ciężkie zawody, szczególnie w drugim przejeździe. Nie mogłam jechać moją linią, gdyż na trasie była już mulda. Na mecie wcale nie byłam pewna wygranej. Spojrzałam na tablicę i przyszło wielkie odprężenie i radość. Wczoraj na treningu szło mi fantastycznie i byłam szybsza o ponad dwie sekundy od koleżanek z drużyny, ale wyścig to wyścig i dziś Kathrin mocno mnie naciskała. Telefonowałam już do Beniego z radosną wiadomością i krótko rozmawialiśmy. Nareszcie jestem mistrzynią świata! Już latem czułam, że potrafię być bardzo szybka w ćwiczeniach „na sucho”, to doskonale przełożyło się na technikę. Teraz jestem w stanie odważyć się na manewry, o których moje konkurentki mogą tylko pomarzyć. Szybkość to podstawa! Jednocześnie nie straciłam nic z wyczucia nart, które to miałam zawsze bardzo dobre. Dodatkowo nie czuję już żadnych skutków kontuzji sprzed dwóch lat i to jest bardzo pozytywne. Kontuzja spowolniła mój rozwój jako narciarki, ale wzmocniła psychicznie.
Dziś jestem w siódmym niebie. Tle razy byłam kontuzjowana, tyle razy wygrywałam zawody pucharowe, ale dziś po raz pierwszy zdobyłam złoty medal mistrzostw. Wierzę w przeznaczenie i być może do tej pory nie byłam na ten medal gotowa, dojrzała. Moje marzenie wreszcie się spełniło. Jedno co psuje nieco mój humor to kontuzja Beniego. Nasza cała ekipa damska jest wspaniała. Za wyjątkiem giganta zdobyłyśmy medale we wszystkich konkurencjach. Dwa złote krążki Lizz, złoto Anny Feninnger w superkombinacji i dziś dwa pierwsze miejsca w slalomie razem z Kathrin Zettel. To wspaniałe, że nasz team się odrodził.
W II przejeździe jechałam na całego. W slalomie nie ma miejsca na kalkulacje. Udało się. Z Benim nigdy nie rozmawiamy o technice, mamy w końcu swoich trenerów. Owszem rozmawiamy o narciarstwie, przez ostatnie dni nawet bardzo dużo, ale ja tego potrzebowałam.

Dla porządku: Kasia Karasińska po słabym pierwszym przejeździe pojechała naprawdę nieźle w drugim i ostatecznie zajęła 27. miejsce. Jeszcze dziś postaramy się wrzucić wypowiedzi slalomistek po zawodach oraz kilka soczystych plotek. Póki co, pędzimy na imprezkę DSV, gdzie może spotkamy niemieckie gwiazdy.

ps
W międzyczasie nie leniliśmy się, tylko przeprowadziliśmy dłuuuugi wywiad z Tiną Maze, która okazała się uroczą i bardzo wrażliwą kobietą. Dodatkowo: ładnie gra na pianinie!

WYNIKI, SLALOM KOBIET