Przyznajcie się z ręką na sercu ile razy otworzyliście artykuł o chwytliwym niedopowiedzianym tytule? „Czołowy gracz Realu przechodzi do Barcelony!” każdy otworzy taki link, chociaż w głębi serca wie, że chodzi o drużyny siatkarskie, bądź waterpolowe. Bardziej zorientowani zwietrzą podstęp błyskawicznie, z jednym Polakiem na liście startowej zjazdu dublet nie jest rzeczą osiągalną. Macie mnie! Złoto i srebro dla Kanadyjczyka i Szwajcara – zawodników spod biało-czerwonych sztandarów.

Nie od dziś wiadomo że zjazd jest konkurencją, która jak żadna inna oddziela mężczyzn od chłopców. Trzy tysiące trzysta metrów i około dwie minuty, by przejść do historii mistrzostw świata, bądź zaprzepaścić szansę i czekać kolejne dwa lata. Jedna próba, jedna szansa, nie ma miejsca na pomyłki i odrobienie strat w drugim przejeździe. W kolarstwie każdy zawodnik który ukończy wyścig Paryż-Roubaix, zwany „Piekłem Północy”, zyskuje szacunek kibiców i rywali. Podobnie jest z alpejczykami, którzy mają umiejętności i odwagę by zmierzyć się z trasą zjazdu w Ga-Pa, Kitz czy Wengen. Założę się, że czołowi zawodnicy PŚ w zjeździe to goście z serii „Piję wrzątek i sikam kostkami lodu”, bądź „Nie jem miodu, tylko żuję pszczoły”.

Pięćdziesięciu czterech zawodników o nogach ze stali i psychice powlekanej azotkiem tytanu odważyło się stanąć na starcie zjazdu. Gdyby to zależało ode mnie każdy dostałby złoty medal i order uśmiechu. Niestety na dole czekało ciasne podium i tylko trzy krążki do podziału. Pierwszy godny uwagi przejazd Ambrosiego Hoffmana, starego lisa alpejskich stoków – 2:00:49  i sprawa była jasna – żeby myśleć o medalu potrzebna będzie jedynka z przodu. Podobnego zdania był mistrz supergiganta. Innerhofer wykręcił 1:59:17 i wyglądał na bardzo rozpalonego. Czyżby miał gorączkę złota? – pomyślałem. Marzenia Włocha o drugim złotym krążku szybko zgasił Kanadyjczyk Eric Guay. Mówiąc szybko mam na myśli w 1:58:41. O ile podczas supergiganta Svindal zadecydował obrać linię nie pokrywającą się z trasą wyznaczoną przez organizatorów, dzisiaj dał z siebie wszystko, ale pogarszające się warunki śniegowe znacznie utrudniły Norwegowi walkę o medale. Piąte miejsce i czara goryczy powoli zaczyna się przelewać. Jeśli Hoffman jest starym lisem, to kim na Boga jest drugi ze speedoholiców, 36-letni Didier Cuche? Szybki szwajcar jako jedyny oprócz Guay’a zszedł poniżej 1:59 i miał powody, by podrzucać nartę w sobie tylko znany sposób. Triumf rutyny nad młodością? Nie do końca, Miller i Walchhofer nie stanęli na wysokości zadania łamiąc granicę dwóch minut.
Cieszę się że udało się wygrać Ericowi – zawsze był wysoko ale brakowało mu szczęścia, dzisiaj jest jego dzień – stwierdził jeden z faworytów Svindal. Miło widzieć zawodnika, który potrafi docenić klasę i wyższość przeciwnika nawet, gdy wszystko idzie nie po jego myśli. Świeżo upieczony mistrz przyznał, że dużą rolę odegrało szczęście przy losowaniu numerów, bo śnieg z minuty na minutę był coraz wolniejszy. Jak to mawiają – szczęściu trzeba pomagać, co wyszło Kanadyjczykowi w 100%. Zdziesiątkowana kontuzjami reprezentacja Kanady dołączyła do „ozłoconych” ekip Włoch i Austrii. Cuche, powoli żegnający się ze sportem, zgarnia srebro, a włoski kolekcjoner medali Innerhofer do złota za supergigant dorzuca brąz za zjazd. Jedyny Polak w stawce Michał Kłusak z czasem 2:07:64 wyprzedził wszystkich Kazachów, Ukraińca i Bośniaka.

Wyniki: