Pomimo lekkiej mgły gigant panów rozpoczął się punktualnie. Przejazd ustawiony został o wiele lepiej niż pierwszy pań i chłopaki musieli trochę poskręcać. Szczególnie interesujące były bramki na przełamaniach. Na pierwszym progu cudem kraksy uniknął Thomas Fanara, ale chyba pogrzebał szanse na medal. Na drugiej krawędzi rozpoczynającej „free fall” wielu miało swoje problemy (m. in. Blardone, Miller, Berthod, Bank). Moim zdaniem „free fall” najlepiej pojechał Didier Cuche i zajął 4. miejsce ze stratą jedynie 0,38 sek. Po pierwszym prowadził Aksel Lund Svindal, który znakomicie pojechał dolną część trasy. Drugi ze stratą zaledwie 0.05 sek był Schoerghofer, trzeci Kostelič (+ 0,23), czwarty Ligety (+0,25) a piąty wspominany już Cuche. Różnice czasowe były minimalne i dopiero 10. na mecie Thomas Fanara (+1,24) tracił ponad sekundę do prowadzącego Aksela. Nasz jedyny zawodnik, Maciek Bydliński daleko, bo dopiero na 56. pozycji. Do trzydziestki nie dostali się również: Blardone, Neureuther, Zrncic-Dim i Kale Palander, który był dopiero 46.

Przejazd drugi, zgodnie z oczekiwaniami przysporzył wielu emocji. Dobry przejazd z pełnym ryzykiem miał Bode Miller i awansował o 15 miejsc (na 12.). Fantastycznie pojechał Fanara (wystarczyło na 6. miejsce), później Jansrud (ostatecznie piąty) i kolejny Francuz Cyprien Richard (2.). Presji nie wytrzymali: Aksel Lund Svindal (spadł na czwarte), Kostelič (dopiero 13.), obaj Szwajcarzy Cuche i Janka (odpowiednio 8. i 7., a tak im kibicowałem). Philip Schoerghofer uratował skórę i wylądował na trzecim, a wielkim zwycięzcą został w pełni zasłużenie Ted Ligety z USA. Brawo Ted!

Ted Ligety: Pomimo, że ostatnio miałem kłopoty na gigantowych trasach nadal wierzyłem, ze potrafię szybko pojechać dwa przejazdy. Narciarstwo to trudny sport i granica pomiędzy genialnym przejazdem, a porażką jest bardzo cienka. I przejazd był całkiem otwarty, a II bardzo techniczny i w dodatku na miękkim, prawie wiosennym śniegu, którego nie lubię. Mimo to udało mi się wygrać złoto. Jestem częstym gościem w Garmisch, gdyż przyjaźnię się z Felixem Neureutherem mieszkańcem tego miasta, więc bardzo dobrze się tu czuję. Zmiana dostawcy sprzętu i lepsze przygotowanie fizyczne spowodowały, że lepiej jeżdżę GS. Dla odmiany, od dwóch sezonów horrorem jest dla mnie slalom. Teraz mam nowe deski do SL i może one pomogą mi pojutrze. Bode Miller, który w II przejeździe startował sporo przede mną i „wyjechał” najlepszy czas oczywiście raportował z mety o trudnościach na trasie. Bardzo mi to pomogło. Wiedziałem, że w drugim przejeździe nie ma miejsca na błędy. Powziąłem pełne ryzyko i wywalczyłem pierwsze miejsce. Do tej pory mój sezon – szczególnie w grudniu – był wspaniały, jedynie nie mogę odnaleźć formy w SL po zmianie sprzętu. Przed mistrzostwami nie pojechałem do Chamonix i trochę odpocząłem, więc pomimo starów w kombinacji nie czuję wielkiego zmęczenia mistrzostwami. Motywację do bardzo ciężkich treningów letnich dały mi moje bardzo słabe wyniki na igrzyskach w Vancouver. Teraz wiem, że ciężką pracą mogę osiągnąć moje marzenie i zdobyć Wielką Kryształową Kulę. Droga do tego wiedzie przez konkurencje szybkościowe, a w nich przygotowanie fizyczne to podstawa. Mistrzostwa świata – jeśli idzie o rangę – są gdzieś pomiędzy igrzyskami i PŚ. Dla mnie jednak ten medal z GS ma większą wartość niż złoto z igrzysk w Sestriere w superkombinacji. Tam wygrałem niespodziewanie i trochę przez przypadek, tutaj byłem w roli faworyta, a to bardzo trudne zadanie sprostać oczekiwaniom. Przez ostatnie lata dojrzałem jako człowiek i narciarz. Didier Cuche – mój idol – ma 36 lat i ciągle jeździ bardzo szybko. Mam jeszcze trochę czasu, żeby zostać dobrym narciarzem wszechstronnym. Dla mojej marki Shred pracuję tylko latem i np. podczas targów ISPO. Na szczęście moi partnerzy zajmują się nią przez cały rok. To bardzo fajne projektować części wyposażenia, dobierać kolory itp. Dziś jechałem w zestawie w kolorkach na przyszły rok i mam nadzieję, że te barwy się przyjmą. To nie są moje szczęśliwe kolory, a ja nie jestem przesądny.

Cyprien Richard: Jestem świetnie przygotowany technicznie i fizycznie, ale dużo nad sobą pracuję. Ustawiam swoją formę pod kątem startów w GS, a jest ich w sezonie zaledwie ok. 10. II przejazd – bardzo trudny technicznie – udał mi się wyjątkowo dobrze. I też był w zasadzie fajny, ale nie zdołałem szybko pojechać dolnego, płaskiego odcinka. W II wskoczyłem z siódmego miejsca na drugie i to jest wielki sukces. Gratuluje Tedowi, zasłużył na ten medal, jak nikt inny, choć trochę go mu zazdroszczę. W ubiegłym sezonie, na tej trasie też byłem bardzo szybki dopóki nie wypadłem na „Free fall”. Wyciągnąłem z tego wnioski i dziś poszło o wiele lepiej. Free fall to miejsce, gdzie możesz wszystko stracić, ale i dużo zyskać. Ja lubię, kiedy GS jest ustawiony dość ryzykownie i do końca nie wiadomo, gdzie będą prawdziwe trudności. Dlatego KandaharII jest moją ulubioną trasą. Mam 32 lata i moje ambicje są nadal bardzo duże. Jeszcze trochę pojeżdżę. To wspaniałe uczucie stanąć na podium mistrzostw świata. Oglądałem te zawody w telewizji od dziecka i zawsze o tym marzyłem. Dziś to marzenie się ziściło.

Philip Schoerghofer: Byłem zdenerwowany i napięty już dobę przed startem, więc jestem bardzo szczęśliwy, że udało się wywalczyć brąz. Drugi przejazd ustawiał mój trener, ale to raczej nie była przewaga, gdyż on zawsze stawia trudne giganty, dla dobrych technicznie zawodników. Jechać „Free fall” to wielka przyjemność. Tam jest strasznie stromo, a potem trzeba zabrać ze sobą szybkość na płaski odcinek stoku. Mam 28 lat i trochę to trwało zanim doszedłem do czołówki. Miałem sporo kontuzji w mojej karierze i dopiero teraz udało się pozbierać wszystko razem „do kupy”. W PŚ ważne jest aby dużo startować. większość zawodów odbywa się co roku na tych samych stokach i dla rutyniarzy jest to niewątpliwą przewagą. Tu było inaczej, większość z nas jechała ten cały stok zalewie kilka razy w życiu. Dziś na mecie oczekiwali na mnie moi rodzice i dziewczyna oraz mój fanklub, który robił dużo hałasu. Nasz męski team został mocno przerzedzony przed i podczas mistrzostw i o tych kontuzjach się mówi. Urazy z PŚ w większości przypadków pozostają nie komentowane. Wydaje mi się, że mam talent, ale on sam wystarcza, aby może dość do poziomu Pucharu Europy. Potem bardziej liczy się systematyczna i tytaniczna praca. Na tym stoku bardzo trudno jest wygrać. Widać było jak blisko finiszowała czołówka pierwszego przejazdu. I przejazd był bardzo szybki, a II zdecydowanie bardziej techniczny. Moja ulubiona konkurencja jest GS, ale lubię też supergiganty o ile są to supergiganty, a nie miniaturowe zjazdy. Nie patrzyłem na przejazd Aksela, tylko na sam czas, a kiedy się zatrzymał przyszła wielka radość. Aksel ma już tyle medali, a dla mnie ten brąz jest pierwszym w życiu.

WYNIKI, GIGANT MĘŻCZYZN